Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku koło Jarosławia. Pochodził ze średnio zamożnej, wielodzietnej rodziny. Jego matka – Maria zajmowała się wychowywaniem dzieci, zaś ojciec – Jan był trzykrotnie wybierany na burmistrza. Bronisław wzrastał w atmosferze ciepła i miłości. Od początku wychowywany w duchu katolicyzmu, zauważał potrzeby innych i odznaczał się niezwykłą empatią.
Ukończył szkołę elementarną w Pruchniku, a następnie kształcił się w gimnazjum w Przemyślu, gdzie pod wpływem nauczycieli – ateistów i nieodpowiednich lektur, przeżył półtoraroczny kryzys wiary. Jednakże głos Boga, odzywający się w sercu Bronisława był silniejszy od wszelkich propagand i indoktrynacji. Za sprawą noweli Józefa Korzeniowskiego „Narożna Kamienica”, upadł na kolana i modlił się słowami: „Jeśli istniejesz, Boże, daj mi się poznać, a wszystko dla Ciebie gotowym uczynić”. Był to moment przełomowy w historii jego powołania. Uzyskawszy maturę w 1863 roku, wstąpił do seminarium w Przemyślu i już po czterech latach otrzymał święcenia prezbiteratu. Jego pierwszym miejscem kapłańskiej posługi była parafia Harta, gdzie dał się poznać jako ofiarny duszpasterz, spowiednik, kaznodzieja i nauczyciel katechizmu. Od 1870 roku pracował przy katedrze przemyskiej – był wikariuszem, kapelanem więziennym i katechetą.
Następnie ukończył studia filozoficzne i pedagogiczne na uniwersytetach Jana Kazimierza we Lwowie i Jagiellońskim w Krakowie, dzięki czemu zdobył bogatą wiedzę teoretyczną, którą następnie wykorzystywał w duszpasterstwie parafialnym i przekazywał alumnom w seminarium duchownym w Przemyślu, gdzie został wykładowcą.
Jako proboszcz parafii Gać, zaczął dostrzegać ogromne problemy społeczno – etyczne swoich parafian. Postanowił walczyć z alkoholizmem i próżnowaniem. Prowadził edukację w zakresie gospodarki rolnej. Za jego przyczyną otwarto spółdzielnie „Samopomoc Chłopska” i „Spółkę Tkaczy”, co spowodowało rozwój pszczelarstwa, sadownictwa, ogrodnictwa, tkactwa i przyczyniło się do podniesienia poziomu życia. W sercu ks. Markiewicza istotne miejsce zajmowała młodzież. To dla niej organizował czas, zapraszał do siebie, uczył gier i zabaw.
Wkrótce odczuł pragnienie wstąpienia do zgromadzenia zakonnego. Za zgodą biskupa wyjechał do Włoch, gdzie spotkał św. Jana Bosko. Odkrył, że droga życia salezjańskiego jest jego drogą. Odbył nowicjat, podczas którego uczył się bycia wychowawcą najbiedniejszej i opuszczonej młodzieży. 25 marca 1887 roku złożył uroczystą profesję zakonną na ręce księdza Bosko, a następnie pracował jako profesor oraz spowiednik sióstr salezjanek. Niespodziewanie zapadł na ciężką chorobę płuc i 20 marca 1892 powrócił do Polski. Został cudownie uzdrowiony dzięki wstawiennictwu jednej z przemyskich karmelitanek, która oddała Bogu swoje życie w zamian za zdrowie ks. Bronisława.
Zaraz po tym wydarzeniu rozpoczął zakładanie polskiej placówki salezjańskiej w Miejscu Piastowym. Otworzył szkołę gimnazjalną, zawodową, drukarnię, warsztaty rzemieślnicze i zakład wychowawczy. Do jego dzieł przybywało coraz więcej chłopców. Zaniepokoiło to władze austriackie, które rozpoczęły ataki wymierzone w działalność księdza Markiewicza. Ze względu na trudności jakie powstały w czasie przenoszenia dzieła salezjańskiego na ziemie polskie, ksiądz Markiewicz zdecydował się odłączyć od Towarzystwa św. Franciszka Salezego i utworzyć nowy zakon (michalici), którego patronem został św. Michał Archanioł. Choć pod inną nazwą, nadal pracował dla dobra młodzieży, wychowując ją na prawych chrześcijan i uczciwych obywateli, w duchu powściągliwości i umiłowania pracy.
Ks. Bronisław Markiewicz zmarł 29 stycznia 1912r. Jego dzieło jest nadal kontynuowane. Zgromadzenie św. Michała Archanioła zostało zatwierdzone w 1921r. (gałąź męska) i 1928r. (gałąź żeńska). Założyciel michalitów został beatyfikowany 19 czerwca 2005, a jego wspomnienie przypada 30 stycznia. Ze względu na podobny charyzmat od 2000 roku michalici należą do Rodziny Salezjańskiej ks. Bosko.
Akacjusz Cybulski SDB