Artemides Zatti, urodził się w 1880 roku w ubogiej włoskiej rodzinie. Jego dzieciństwo było dość trudne, bowiem sytuacja ekonomiczna państwa Zattich zmusiłą dziewięcioletniego Atremidesa do podjęcia pracy zarobkowej – został on chłopcem od wszystkiego na gospodarstwie rolnym. Jego dzień rozpoczynał się wraz ze wschodem słońca i kończył o zachodzie. Mimo wszelkich starań i wysiłków w domu panował niedostatek. Z tego względu w 1897 roku rodzina Zattich przeprowadziła się do Argentyny, gdzie już wcześniej wyemigrował wuj Artemidesa. Sam chłopiec pracował w ceglarni, a jego ojciec handlował na bazarze.
Mimo szerzącego się w ówczesnych czasach w Argentynie antyklerykalizmu, rodzina Zattich wiodła głębokie życie religijne. W każdą niedzielę i święta przybywali do świątyni, gdzie posługiwali salezjanie, na wspólnotową eucharystię. To tutaj Artemides poznał ks. Carlo Cavelli, który stał się jego przyjacielem i kierownikiem duchowym. To od niego dostał biografię ks. Bosko, pod której wpływem podjął refleksję nad swoją przyszłością i powołaniem życiowym. Postanowił zostać synem ks. Bosko i rozpoczął przygotowania do kapłaństwa.
W nowicjacie w Bernal opiekował się chorym na gruźlicę salezjaninem, od którego zaraził się tą chorobą. Był zmuszony przerwać nowicjat i wyjechać w celu podjęcia kuracji. Trafił do domu salezjańskiego w Viedma, gdzie współbracia, pod kierownictwem ks. Evasio Garrone, prowadzili szpital i aptekę dla ubogich. Powrót Artemidesa do zdrowia trwał dwa lata. To właśnie w tym czasie, obserwując posługę salezjanów w Viedma, odkrył, że formą realizacji jego powołania nie ma być kapłaństwo, lecz praca jako salezjanin koadiutor, czyli laik konsekrowany (w innych zgromadzeniach określany mianem brata zakonnego).
W 1908 roku Artemides złożył śluby wieczyste i rozpoczął pracę u boku z ks. Garrone. Po jego śmierci w 1911 roku, pełnił funkcję dyrektora apteki i szpitala. Poświęcił się całkowicie służbie chorym, ubogim i opuszczonym. Choć nie miał ukończonych studiów medycznych, leczył wszystkich, którzy potrzebowali pomocy. Z uwagi na ogromną ilość potrzebujących, Artemides przystąpił do budowy szpitala, osobiście zbierając fundusze, i choć często ich brakowało, zdając się na działanie Opatrzności, doprowadził dzieło do końca. Ponieważ prowadził aptekę nie mając uprawnień, odpowiednie władze zagroziły jej zamknięciem. Aby temu zapobiec Artemides nocami studiował farmację i przystąpił do egzaminu potwierdzającego jego kwalifikacje. Po uzyskaniu przez niego odpowiedniego dokumentu, apteka mogła dalej funkcjonować.
W 1950 roku Artemides podczas prac naprawczych spadł z drabiny, poważnie nadszarpując swoje zdrowie. Pojawiły się bóle w boku i dolegliwości żołądka. Mężczyzna wiedział, że to objawy raka trzustki, pomimo to do końca pracował dla dobra innych i nie okazywał swojego cierpienia.
Zmarł w opinii świętości 15 marca 1951 roku, zaopatrzony sakramentami.
W 2002 roku został ogłoszony błogosławionym przez papieża Jana Pawła II. Jego wspomnienie obchodzimy 13 listopada.
Akacjusz Cybulski sdb